ಸಾವು
(ಬಂಟರವಾಣಿ, ಮುಂಬಾಯಿ, ಮೇ, ೧೯೮೨ ರಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟಿತ.) ಬೇಬಿ ಹೆಜಮಾಡಿ
ಹೊರಗೆ ನಾಯಿಯೊಂದು ವಿಕಾರವಾಗಿ ಬೊಗಳುತ್ತಿದೆ. ಹೃದಯ ಹಿಂಡುವ ವಿಕಾರತೆ. ಹೋದ ವರ್ಷ ಬದಿಯ ಮನೆಯ ಮುದುಕಿ ಸಾಯುವಾಗಲೂ ನಾಯಿ ಇದೇ ರೀತಿ ಕೂಗಿತ್ತು. ನಾನು ಸಣ್ಣವನಿದ್ದಾಗ ನೆಟ್ಟಗೆ ಇದ್ದ ಅಪ್ಪ ಹಠಾತ್ತನೆ ಹೃದಯಾಘಾತದಿಂದ ಸಾಯುವ ಮುನ್ನಿನ ದಿನ ರಾತ್ರಿ ಸಹ ಮನೆಯ ನಾಯಿ ಬೊಳ್ಳು ಹೀಗೆ ಕೂಗಿರುವ ನೆನಪು…..ಕಣ್ಣಿಗೆ ಕತ್ತಲೆ ಕವಿದಂತಾಗುತ್ತದೆ. ನಾಯಿಯ ಬೊಗಳುವಿಕೆಗೂ ಸಾವಿಗೂ ಸಂಬಂಧ ಕಲ್ಪಿಸಿಕೊಂಡು ಮನಸ್ಸು ಅಳುಕ್ಕುತ್ತದೆ. ಮಾಡಿನ ಮೇಲೆ ಕುಳಿತು ಕೊಟರ್ರನೆ ಕೂಗುತ್ತಿರುವ ಕಾಗೆಯ ಕರ್ಕಶ ಸ್ವರಕ್ಕೂ ಬೆಚ್ಚಿ ಬೀಳುತ್ತೇನೆ.
ಥತ್, ಅಪಶಕುನ...... ಕಲ್ಲು ಬೀರಿದ ಸದ್ದು. ನಾಯಿಯ ಬೊಗಳುವಿಕೆಗೂ ಪೂರ್ಣ ವಿರಾಮ. ಸಮಾಧಾನದ ನಿಟ್ಟುಸಿರು ಹೊರಬೀಳುತ್ತದೆ.
ಏಕೋ ಹೆಚ್ಚು ಸಮಯ ಬದುಕಲಾರೆ ಅನಿಸಿದಾಗ ನನ್ನ ದೀಪಾಳ ಮುದ್ದು ಮುಖ ಕಣ್ಣ ಮುಂದೆ ತೇಲಿ ಬರುತ್ತದೆ. ಸಂಕಟ ಪಡುತ್ತೇನೆ. ವಿಧಿಯ ಮುಂದೆ ನನ್ನ ಅಸಾಹಯಕತೆ ನೆನೆದು ದುಃಖವಾಗುತ್ತದೆ.
ಕೆಮ್ಮು, ಕೆಮ್ಮು ಮತ್ತು ಕೆಮ್ಮು. ಕ್ಯಾಕರಿಸಿ ಉಗುಳಿದಾಗ ನೆತ್ತರ ತುಂತುರು. ಜೀವ ಹಾರಿ ಹೋದಂತೆನಿಸುತ್ತದೆ. ದೀಪಾ ಓಡಿ ಓಡಿ ಬರುತ್ತಾಳೆ. ಎದೆ ತಿಕ್ಕುತ್ತಾಳೆ. ತಲೆ ಸವರುತ್ತಾಳೆ. ಕಣ್ಣೀರು ಸುರಿಸುತ್ತಾಳೆ.
"ರವಿ ಶಾಲೆಗೆ ಹೋದನೆ?"
"ಹೂಂ....., ಯಾಕೆ?"
"ಇವತ್ತು ಅವನನ್ನು ಕಳಿಸಬಾರದಿತ್ತು."
"ಹೆಚ್ಚು ಮಾತನಾಡಿ ಆಯಾಸ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಡಿ."
ಆಕೆಯ ಮುಖ ನೋಡುತ್ತೇನೆ. ಏನೋ ಆಲೋಚಿಸುತ್ತಿದ್ದಾಳೆ. ಅಪಶಕುನದ ಮಾತಿನ ಬಗ್ಗೆ ಯೋಚಿಸತ್ತಿರ ಬಹುದೇನೋ. ನನ್ನತ್ತ ನೋಡುತ್ತಾಳೆ. ಅದೇ ಭೀತಿ ತುಂಬಿದ ಮುಗ್ದ ಮುಖ. ಬೋಳು ಹಣೆ, ತಲೆ ತುಂಬಾ ಸೆರಗು ಎಳೆದುಕೊಂಡ ದೀಪಾಳ ಮುಖ ಕಲ್ಪಿಸಿಕೊಂಡು, ಅಯ್ಯೋ... ಅನ್ನುತ್ತದೆ ಮನಸ್ಸು.
"ದೀಪಾ...’
"ಹೂಂ..."
"ಯಾಕೋ ಹೆದರಿಕೆ ಆಗುತ್ತಿದೆ."
ಉಕ್ಕಿ ಬರುವ ದುಃಖವನ್ನು ತಡೆಯಲಾರದೆ, ಮುಖ ಅತ್ತ ತಿರುಗಿಸಿ ಅನ್ನುತ್ತಾಳೆ, "ಗಾಬರಿ ಇಲ್ಲ ಎಂದು ಡಾಕ್ಟರ್ ಹೇಳಿದ್ದಾರೆ."
ನೀರಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿದವನಿಗೆ ಒಣ ಕಡ್ಡಿಯ ಆಸರೆ..
"ಒಂದಲ್ಲ ಒಂದು ದಿನ ಸಾಯಬೇಕಲ್ಲವೆ....?"
"ಡಾಕ್ಟರ್ ಹೇಳಿದ್ದಾರೆ, ಇದೇನೂ ...."
"ಡಾಕ್ಟರ್ ನೀನು ನಂಬಿರುವಂತಹ ದೇವರಲ್ಲವಷ್ಟೇ..."
ಆಕೆ ತಲೆ ತಗ್ಗಿಸಿ ಒಳ ಹೋದಾಗ, ’ಪಾಪ" ಅನಿಸುತ್ತದೆ. ಒಳಗಿನಿಂದ ಮೆಲ್ಲಗೆ ಸಣ್ಣಗೆ ಬಿಕ್ಕಳಿಸುವುದು ಕೇಳಿದಾಗ ಮನ ಮರುಗುತ್ತದೆ.
"ದೀಪಾ....ದೀಪಾ...." ಕರೆಯುತ್ತೇನೆ, ನನಗೇ ಕೇಳದಷ್ಟು ಮೆಲ್ಲಗೆ. ಆಯಾಸವೆನಿಸುತ್ತದೆ. ತನಗೆ ತಾನೇ ಸಮಧಾನ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲಿ ಎಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ.
ಹದ್ದುಗಳು ಹಾರಾಡುತ್ತಿವೆ. ವೃತ್ತಾಕಾರದಲ್ಲಿ ತಿರು ತಿರುಗಿ ಕೆಳಕ್ಕಿಳಿಯುತ್ತಿವೆ. ಯಾವುದೋ ಕಪ್ಪನೆಯ ಪ್ರಾಣಿಯನ್ನು ಕುಕ್ಕಿ ಕುಕ್ಕಿ ತಿನ್ನುತ್ತಿವೆ.... ನನ್ನನ್ನೇ ಕುಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ.... ಇನ್ನೂ ಏನೇನೋ....
ಪಕ್ಕನೆ ಎಚ್ಚೆತ್ತಾಗ ಮೈ ಬೆವರಿರುತ್ತದೆ. ಬಳಿಯಲ್ಲೇ, ಮಾವ, ನನ್ನ ಬೆವರು ಒರೆಸುತ್ತಾ ಕುಳಿತಿದ್ದಾರೆ.
"ಈಗ ಜ್ವರವಿಲ್ಲ. ಮೈ ಕೂಡ ಬೆವತಿತು. ಇನ್ನು ಉಶ್ಯಾರಾಗುತ್ತೀಯಾ..," ಅನ್ನುತ್ತಾರೆ ಗೆಲುವಿನ ಧ್ವನಿಯಲ್ಲಿ." ಏನೂ ಹೆದರಬೇಕಾಗಿಲ್ಲ. ಒಂದೆರಡು ತಿಂಗಳ ಶನಿ ಕಾಟ ಅಂದಿದ್ದಾರೆ ಜೋಯಿಸರು." ಇವರ ನಂಬಿಕೆ ನೆನೆದು ಸಾವಿನ ಹೊಸ್ತಿಲಲ್ಲೂ ನಗು ಬರುತ್ತದೆ.
ಸೊಳ್ಳೆಯೊಂದು ಕಾಲ ಮೇಲೆ ಕುಳಿತು ಗಡದ್ದಾಗಿ ನೆತ್ತರು ಹೀರುತ್ತಿರುತ್ತದೆ. ನೋವು ಅಸಹನೀಯ ಅನಿಸಿದಾಗ ಕೈ ಬೀಸುತ್ತೇನೆ. ಅಪ್ಪಚ್ಚಿಯಾದ ಅದರ ದೇಹ, ಸುತ್ತ ಹರಡಿದ ನೆತ್ತರು, ನನ್ನದೇ ನೆತ್ತರು - ಮೊದಲು ಕೆಮ್ಮಿನೊಂದಿಗೆ ಹೊರ ಬಂದ ನೆತ್ತರನ್ನು ನೆನಪಿಸಿ ನಾನು ದುರ್ಬಲನಾಗುವ ಅನುಭವ.
’ಕೆರ್ರಾಂವ್....’ ಬದಿಯ ಶೆಟ್ಟರ ಮನೆಯಿಂದ ಕೋಳಿಯ ಕರ್ಕಶ ಕೂಗು ಕೇಳಿಸುತ್ತದೆ. ಒಮ್ಮೆಲೇ ನಿಶ್ಯಬ್ದ. ರೆಕ್ಕೆ ಬಡಿಯುವ ಸದ್ದೂ ನಿಲ್ಲುತ್ತದೆ. ಮಾಂಸಹಾರಿಯಾದ ನನ್ನಲ್ಲೂ ಕೋಳಿಯ ಸಾವಿನ ಬಗ್ಗೆ ಮರುಕವುಂಟಾಗುತ್ತದೆ. ಅದರ ಜೀವವನ್ನು ಕೊಂಡು ಹೋಗಲು ಬಂದಿರ ಬಹುದಾದ ಯಮದೂತರನ್ನು ಕಲ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಯತ್ನಿಸುತ್ತೇನೆ.
ಮೈ ಸುಡುತ್ತಿದೆ. ತಲೆ ಭಾರವಾಗಿದೆ. ಔಷಧ ಕುಡಿಸಲು ಬಂದ ದೀಪಾ, " ಮೈ ಬಿಸಿಯಗಿದೆ. ಸುಮ್ಮನೆ ಮಲಗಿಕೊಳ್ಳಿ. ಏನೇನೋ ಆಲೋಚನೆ ಮಾಡಬೇಡಿ." ಅನ್ನುತ್ತಾಳೆ. ಆಕೆಯನ್ನು ನೋಡುತ್ತಾ ಕಣ್ಣು ಮುಚ್ಚುತ್ತೇನೆ.
ಸುತ್ತಲೂ ಕತ್ತಲೆ. ಸದ್ದು ಕೇಳಿ ಹಿಂದೆ ನೋಡುತ್ತೇನೆ. ಕೋಣವೊಂದು ನನ್ನನ್ನು ಅಟ್ಟಿಸಿಕೊಂಡು ಓಡಿ ಬರುತ್ತಿದೆ. ಹೆದರಿ ಓಡಲಾರಂಭಿಸುತ್ತೇನೆ. ಓಡಿ ಓಡಿ ಸೋತಾಗ ಎದುರಿಗೆ ಮರ ಸಿಗುತ್ತದೆ. ಬೇಗ ಬೇಗನೆ ಅದನ್ನೇರುತ್ತೇನೆ. ಕೋಣ ಕೆಂಗಣ್ಣಿನಿಂದ ನನ್ನನ್ನೇ ನೋಡುತ್ತಿದೆ. ಆ ಕ್ರೂರ ದೃಷ್ಟಿಯನ್ನು ತಾಳಲಾರದೆ ನಾನು ನಡುಗುತ್ತೇನೆ. ಮರದ ಕೆಳಗೆ ದೀಪಾ ಮತ್ತು ರವಿ ಅಳುತ್ತಾ ನಿಂತಿದ್ದಾರೆ. ಕೋಣಕ್ಕೆ ಏನನಿಸಿತೋ, ಅದು ರವಿಯನ್ನು ಹಾಯುತ್ತದೆ. ರವಿ ಕೆಳಕ್ಕುರುಳುತ್ತಾನೆ. ನಾನು ಮರದಿಂದ ಕೆಳಕ್ಕೆ ಹಾರುತ್ತೇನೆ. ಕೆಳಕ್ಕೆ...ಇನ್ನೂ ಕೆಳಕ್ಕೆ ಬೀಳುತ್ತಿದ್ದೇನೆ. ನೆಲವೇ ಸಿಗುವದಿಲ್ಲ. ಬರೇ ಕತ್ತಲು... ಕತ್ತಲೋ ಕತ್ತಲು.
ಎಚ್ಚೆತ್ತು ಕಣ್ಣು ಬಿಟ್ಟಾಗ ದೀಪಾ ಬಳಿಯಲ್ಲೇ ಕುಳಿತಿರುತ್ತಾಳೆ. "ಏನು ಕನಸು ಕಂಡಿರಾ? ಎಷ್ಟೊಂದು ಹೊರಳಾಡುತ್ತಿದ್ದಿರಿ!"
"ಹೂಂ....., ಕನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಕೋಣ ಬಂದಿತ್ತು."
ಆಕೆ ಅಳು ಮುಖ ಮಾಡುತ್ತಾಳೆ. ಆಕೆಯ ಬೆನ್ನು ಸವರುತ್ತಾ, " ದೀಪಾ..., ದೀಪಾ...." ಅನ್ನುತ್ತೇನೆ. ಆಕೆಯ ಮುಖದಲ್ಲಿ ನಗು ತರಿಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತೇನೆ"ದೀಪಾ, ನಾನು ಚಿಕ್ಕವನಿರುವಾಗಲೂ ಕನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಒಮ್ಮೆ ಕೋಣ ಕಂಡಿದ್ದೆ. ಆದರೆ ನನಗೆ ಏನೂ ಆಗಲಿಲ್ಲ ನೋಡು." ಅನ್ನುತ್ತೇನೆ. ಆಕೆ ಮೊದಲಿನದೇ ಮುಖಭಾವದಿಂದ ನನ್ನತ್ತ ದಿಟ್ಟಿಸುತ್ತಾಳೆ.
" ದೀಪಾ ಸಾವಿಗಾಗಿ ಇಷ್ಟು ಹೆದರುವುದೆ, ಈ ಜೀವನದ ಎರಡು ದಡಗಳು - ಒಂದು ಹುಟ್ಟು ಮತ್ತೊಂದು ಸಾವು ಅಲ್ಲವೆ?"
"ಆದರೆ..ಆದರೆ...."
"ಮನಸ್ಸು ಗಟ್ಟಿಮಾಡಿಕೊ ದೀಪಾ. ನಿನ್ನನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗಲು ನನಗೂ ಮನಸ್ಸಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಈ ಮೋಹಕ್ಕಿಂತಲೂ ಮಿಗಿಲಾದ ಶಕ್ತಿ ನನ್ನನ್ನು ಎಳೆಯುತ್ತಿದೆ ದೀಪಾ..." ಗಂಟಲು ಕಟ್ಟುತ್ತದೆ. ಕಣ್ಣು ನೀರು ತುಂಬಿ ಮಂಜಾಗುತ್ತದೆ.
"ನನಗೂ, ರವಿಗೂ ಮುಂದೆ....ಅಯ್ಯೋ...." ಆಕೆ ಅಳತೊಡಗುತ್ತಾಳೆ.
ನನ್ನ ಬದುಕಿನ ಬೆಲೆ ಇಷ್ಟೆಯೆ? ನಾನು ಆಕೆಯ ಭವಿಷ್ಯಕ್ಕಾಗಿ ಬದುಕ ಬೇಕೆ? ಆಕೆಗೆ ನನಗಿಂತ ಆಕೆಯ ಭವಿಷ್ಯ ಮುಖ್ಯವೆ? ಯಾರೋ ರಾಚಿ ಮುಖಕ್ಕೆ ಹೊಡೆದ ಅನುಭವ.
ನನಗರಿವಿಲ್ಲದಂತೆಯೆ ನನ್ನ ಕೈ ಆಕೆಯ ಬೆನ್ನು ಸವರುತ್ತಿದೆ. ಆಕೆ ಹೇಳುವುದು ಸರಿ ಅನಿಸುತ್ತದೆ. ನನ್ನನ್ನು ನಂಬಿ ನನ್ನ ಕೈ ಹಿಡಿದಿದ್ದಾಳೆ. ನಾನು ಸತ್ತರೆ ಆಕೆ ಜೀವನ ಸಾಗಿಸುವುದು ಹೇಗೆ? ಆಕೆಯ ಭವಿಷ್ಯಕ್ಕಾಗಿ ನಾನು ಏನು ಮಾಡಿ ಇಟ್ಟಿದ್ದೆನೆ? ಮುಂದೆ ರವಿಯ ಭವಿಷ್ಯ ಏನು? ಆಕೆ ಗಂಡಸಾಗಿದ್ದರೆ ಇನ್ನೊಂದು ಮದುವೆ ಆಗಬಹುದಿತ್ತು. ಇಲ್ಲ. ಈ ಚಿಕ್ಕ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಆಕೆ ವಿಧವೆ ಆಗಬಾರದು. ರವಿ ತಬ್ಬಲಿ ಆಗಕೂಡದು. ನಾನು ಬದುಕಲೇ ಬೇಕು. ನನಗಾಗಿ ಅಲ್ಲವಾದರೂ ದೀಪಾ ಮತ್ತು ರವಿಗೋಸ್ಕರವಾದರೂ ಬದುಕ ಬೇಕು. ದೀಪಾಳಲ್ಲಿ ಗೆಲುವನ್ನು ತುಂಬಲು ಅನ್ನುತ್ತೇನೆ, "ದೀಪಾ, ನಿನಗಾಗಿ, ರವಿಗಾಗಿ ನಾನು ಬದುಕುತ್ತೇನೆ. ನಾನು ಸಾಯುವುದಿಲ್ಲ ದೀಪಾ, ನನ್ನ ಮಾತು ನಂಬು."
ಆಕೆ ತಲೆ ಎತ್ತುತ್ತಾಳೆ. ಗೆಲುವಿನ ಛಾಯೆಗಗಿ ಅವಳ ಮುಖ ದಿಟ್ಟಿಸುತ್ತೆನೆ. ಆಕೆ ನಿರ್ವಿಕಾರವಾಗಿ ನನ್ನ ಕಣ್ಗಳಲ್ಲಿನ ನೀರನ್ನು ತನ್ನ ಸೆರಗಿನಿಂದ ಒರೆಸುತ್ತಾಳೆ.
ರವಿ ಇನ್ನೂ ಶಾಲೆಯಿಂದ ಬಂದಂತಿಲ್ಲ. ದೀಪಾ ಕಾಫಿ ಹಿಡಿದು ಬರುತ್ತಾಳೆ.
"ರವಿ ಬಂದನೆ?"
"ಈಗ ಬಂದಾನು ಬಿಡಿ. ಆಡುತ್ತಾ ಕುಳಿತಿರ ಬಹುದು."
"ಆತನನ್ನು ಚೆನ್ನಗಿ ಓದಿಸಿ ಡಾಕ್ಟರನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಬೆಕು. ನನ್ನಂತಹ ರೋಗಿಗಳಿಗೆ...."
ಯಾರದೋ ಹೆಜ್ಜೆಯ ದ್ವನಿ ಕೇಳಿಸುತ್ತದೆ. ಬಾಗಿಲತ್ತ ನೋಡುತ್ತೇನೆ. ಸುಮಾರು ರವಿಯದೇ ವಯಸ್ಸಿನ ಹುಡುಗನೊಬ್ಬ ಒಳ ಬರುತ್ತಾನೆ. ಆತ ದೊಡ್ಡದಾದ ಅಳುದ್ವನಿಯಲ್ಲಿ ಹೇಳುತ್ತಾನೆ, "ರಸ್ತೆ ದಾಟುವಾಗ ರವಿ.., ರವಿ.. ಲಾರಿಯಡಿಗೆ ಬಿದ್ದ...." ಕಣ್ಣೀಗೆ ಕತ್ತಲೆ ಕವಿಯುತ್ತದೆ.
ದೀಪಾ ಕೆಳಗೆ ಬಿದ್ದಿದ್ದಾಳೆ. ಮಾವ ಆಕೆಯ ಮುಖಕ್ಕೆ ನೀರು ಸಿಂಪಡಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಆ ಹುಡುಗ ಅಲ್ಲೆಲ್ಲಿಯೂ ಕಾಣಿಸುವದಿಲ್ಲ. ಆತ ಹೋಗಿರಬೇಕು. ನಾನು ಕೆಮ್ಮುತ್ತೇನೆ. ಜೀವ ಹಾರಿಹೋದಂತೆ ಅನಿಸುತ್ತದೆ.
ಕೋಣ ಕಾಣಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ನಾನು ನಿಸ್ಸಾಹಯಕನಾಗಿ ಮರದ ಮೇಲಿಂದ, ಅದು ರವಿಗೆ ತಿವಿಯುವದನ್ನು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದೇನೆ. ಅದು ಇನ್ನು ಅಳುತ್ತಿರುವ ದೀಪಾಳನ್ನು ತಿವಿಯಬಹುದು. ಆ ಮೊದಲೇ ನಾನು ಆಕೆಯನ್ನು ಮೇಲೆತ್ತಿ ಬದುಕಿಸಬೇಕು.
ಮರದ ರೆಂಬೆಯೊಂದನ್ನು ಕತ್ತರಿಸಿ ಕೆಳಕ್ಕೆ ಹಾರುತ್ತೇನೆ. ನನ್ನ ರುದ್ರಾವತಾರ ಕಂಡ ಕೋಣ ಹೆದರಿ ಹಿಂದಕ್ಕೆ ಓಡುತ್ತದೆ.
No comments:
Post a Comment